Jednak nie wszyscy mogą sobie pozwolić na zamkniecie się w domu na cały ten czas. Jakoś musimy żyć w dobie zagrożenia niebezpiecznym wirusem. Strach nie jest w tej sytuacji pomocny, gdyż zawsze obniża naszą odporność. Ważne jest, byśmy byli świadomi zagrożenia i bardziej, niż zazwyczaj zadbali o swoje zdrowie. Daj sobie szansę na odbudowanie zaufania i naprawienie relacji oraz zawalcz o siebie i swoją samoocenę. Gotowość do zmiany daje dużą szansę na odwrócenie toksycznej sytuacji i pozbycie się chorobliwej zazdrości. Możesz wybrać się na terapię indywidualną, grupową lub skorzystać także z konsultacji psychologa online. Zaburzenia łaknienia mogą występować jako nadmierny lub niewielki apetyt. Na łaknienie istotnie wpływają czynniki środowiska zewnętrznego, takie jak np. temperatura otoczenia, aktywność fizyczna, nawyki żywieniowe, pora spożywania posiłków i ich jakość. Wysoka temperatura oraz natężony wysiłek fizyczny zmniejsza, a zimno i przewlekła aktywność zwiększa zapotrzebowanie Hej, problem jest poważny. Kompleks wyglądu. Chodzi o to, że jestem przeciętnie zdolna i pełnosprawna - nic złego ani traumatycznego się w moim życiu nie wydarzyło, nigdy też nie Gumball i Darwin znajdują się w poważnych tarapatach, gdy zgadzają się na wszystko, co mówi nowy dzieciak z klasy. Problem w tym, że nie rozumieją, co do nich mówi. Peter Pepperoni uczył się do tej pory w domu i wypracował bardzo dziwny sposób wysławiania się. Na skutek serii nieporozumień, Gumball i Darwin wchodzą w konflikt z "Nie wykluczam scenariusza, że powiaty w strefie czerwonej będą odczuwać jeszcze bardziej dotkliwe obostrzenia, bo taka jest logika konstrukcji samych stref. Jednak lockdown rozumiany jako zamknięcie totalne w skali całego kraju, powrót do sytuacji z przełomu zimy i wiosny, nie jest rozważany. Nie straszmy się lockdownem. hr4ZD8X. Odpowiedzi smajlowa odpowiedział(a) o 16:29 np. jak ci ktoś bliski umiera, np. mama, to wtedy sie zamykasz w sobie, chodzisz smutny nic nie mówisz, wszystko olewasz.. zamknięty w s sobie jest człowiek który : nie ufa nikomu, boi się wszystkiego itp. blocked odpowiedział(a) o 16:30 to znaczy zamykac w sobie to co się czuje. nie mówic nikomu o sowich problemach, uczuciach itd . Znaczy to naprzykład - jesteś zastraszany/zastraszana i się boisz i w szkole albo do przyjaciół na podwórku się nie odzywasz, albo nie rozmawiasz o have got a hope, that i help you. :) blocked odpowiedział(a) o 16:30 to znaczy zamykac w sobie to co się czuje. nie mówic nikomu o sowich problemach, uczuciach itd . blocked odpowiedział(a) o 16:31 Człowiek zamknięty w sobie, to człowiek który jest cichy, skryty, nie jest zbyt wesoły, nie ufa ludziom. Człowiek często staje się zamknięty w sobie kiedy przeżyje jakąś traumę np. śmierć jednego z rodziców. Mogą to być też inne rzeczy, jak jakaś katastrofa. Trudno potem człowiekowi wymusić w sobie ,,otwarcie" do świata. blocked odpowiedział(a) o 16:31 Znaczy to, że jesteś wręcz odizolowany od świata. Najlepiej chciałbyś siedzieć w domu. Nie chcesz mieć życia towarzyskiego, nie chcesz zwierzać się ze swoich problemów innym. Nie za bardzo chcesz z kimkolwiek naj? Uważasz, że ktoś się myli? lub Nasze nastawienie do świata nie jest znikąd, lecz zależy od zdarzeń jakich doświadczyliśmy. Być może Twoje życie nie bylo usłane różami, a ludzie których spotykałaś, nie doceniali Twojego charakteru. Lecz wielce prawdopodobne też jest to, iż jesteś typem introwertyka. Niektórzy czują się szczęśliwi, gdy są sami, cenią spokój, rozmyślanie w ciszy. Być może Tobie też takie coś odpowiada. Pozostaje zdać sobie z tego sprawę i nie naprawiać tego na siłę. Nie każdy z zewnątrz to zrozumie, ale pamiętaj o swoim szczęściu i żyj po swojemu, znajdź sobie pasję. To da Ci równowagę i nowe spojrzenie na świat. Cytuj Rekomendowane odpowiedzi Zgłoś odpowiedź Mam 19 lat. Odkad pamietam zawsze bylam zamknieta w sobie, niesmiala, i trudno nawiazywalam nowe kontakty. Ale od jakiegos czasu jest coraz gorzej. Uwazam ze nie ma sensu gaac o byle czym z kumpela z klasy bo po co? Nie ma sensu komneowac jakiegos filmu bo po co? Po co zagadac do sasiadki? Po co odzywac sie przy obiedzie? To wszystko ine ma sensu. A tak naprawde coraz mniej przez sie komunikuje z nawiazywac nowe kontakty i tak naprawde nie mam juz przyjaciol. Nie chodze juz na imprezy. Bo od wszytkich sie odwrocilam myslac ze to ja jestem najlepsza wydawalam sie nnym arogancka a innych krytykowalam. Zle sie z tym czuje. Wcale taka nie jestem, po porstu nic nie ma sensu dlatego sie nie odzywam, nie mam energii chdze jak jaks anemik. Mam chlopaka od 2 lat ale brakuje mi przyjaciol ale nawet nie umiem nawiazac kontaktu bo nie mam sily wdawac sie w rozmow, wykazywac inicjatywe. Licza sie tylko primytywne rzeczy. Bardzo prymitywne. Jesc i spac tak naprawde. Nawet przytulanie i szeptanie czulych slowek ze strony chlopaka nie potrzebuje. Tylko te rzeczy ktore pomoga mi przezyc. Czyli jesc i spac. Cholernie sie ztym zle czuje. Bo skoto zyje po to by tylko jesc i spac to po co zyc? W szkole nie idze mi najlepiej ze wzgledu na dokuczanie ze strony dziewczyn. Zmienilam juz klase ale mimo wszytsko niesmak pozostal. Slyszalam ze moze cierpie na depresje i tabletki moze by pomogly. Ale moze tak naprawde nic mi nie jest? Mrtwi mnie tylko to ze z niczego sie nie moge cieszyc. Jak juz to sa to takie chwilowe przeblyski raz na jaki kwartal wydaje z sienibe pozytywna energie i mam dobry humor. Ale to bardzo krotki okres i szybko sie konczy.. Potem znowu jest rutyna i pytania: Po co? Po co robic to czy pwiedziec tamto jak to i tak nie ma sensu. Liczy sie dla mnie tylko to co by mialo korzysc. Np zapytam sie kumpeli ile potrzebuje punktow aby zaliczyc rok lub o czym byl sprawdzian ktory musze napisac ale nie zapytam sie co u niej slychac i jak jej minal weekend. Bo z tyh informacji nie wybede zadnych korzysi. Po co mi wiedziec co robila w weeked. Kiedy lubiala opowiadac duzo o sobie co ja robilam itp teraz absolutnie nie mam takiej potrzeby. Ludzie musze ode mnie wyciagac pytania. Zle sie z tym czuje Strasznie mnie to doluje. Bo wiem ze jest cos ze mna nie tak tylko nie wiem co i jak to zmienic. Trwa to od jakiegos roku, strasznie przez toprzytylam jakies 15 kg bo zajadam stres i bezradnosc. Mam prawie 20 lat a tak naprawde wciaz stoje w miejscu, Denerwuje mnie to ze nie ide do przodu. Nic sie nie zmienia. A najlepsze jest to ze jestem na pierwszym roku psychologi bo lubie pomagac i wysluchiwac innych. A tu sama sobie nie moge pomoc. Po prosstu to wszystko mnie zbyt przeroslo. Jest jeszcze wiecej rzeczy ktore moga miec wplyc na moje obecne samopoczucie jak np to ze od 10 lat mieszkam w Holandii i jak tu przyjechalam nie robilamurs jezowego. Od razu poszlam do Holenderskiej szkoly ale teraz znam jezyk perfekt. Mimo to mam tak nie dosyt bo nie dostalam zadneg dyplomu ukonczenia kursy jezyka Holenderskiego. Tak naprawde nikt tego nie potwierdzil ze ja faktycznie dobrze sie komunikue po Holendersku. Mysle ze wiaze sie to z tym ze brakuje mi akceptacji ze strony innych. Kiedys znalam doskonale swoja wartosc, bylam pewna siebie czaem zarozumiala. Teraz to wzystko opadlo. Jestem nikim, bez charakteru, bez osobiwosci, bez wlasnego zdania. Bez wygladu. Kiedys bylam szczupla dbalam o wyglad cwiczyalm. Teraz nic. zle sie odzywiam bo czemu nie? Co z tego ze bede gruba? Nie zalezy mi. Po co cwiczyc? itp itd. sytuacja w domu tez moze miec wplyw na moje zachowanie. ALe nie chhce tu przynudzac chce by moze ktos kto z grubsza to przeczyta da mi jakas rade podsne jakis pomysl. Zareaguje i powie co o tym sadzi czy jestem normalna czy moze juz kompletnie mi sie pokrecilo w tej glowie. Chyba ze pomyslicie: ''po co?'' pozdrawiam Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź Możliwe, że popadłas w jakiś stan depresyjny, ale czemu od razu nastawiasz się na branie leków? Nie potrzebujesz leków, 2 spotkania z psychologiem mysle, ze moga wystarczyc. Po prostu sie pogubilas, zablokowałas na innych, i trzeba zrobic krok w ich strone, aby odnowic znajomosci, zebys nie czula się samotna i apatyczna. co do języka - zawsze możesz zrobić kurs. jesli znasz jezyk, zrobienie certyfikatu nie bedzie dla Ciebie zadnym problemem - zrób go! Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź Tabletki bo tak mi doradzil psycholog szkolny. ale jeszcze ni bylam u lekarza. A na wizyta u psychologa trzeba czekamc min 3 miesiace na swoja kolej.. co do kursu jezyka.. to ja tak naprawde wiem ze znam dobrze jezyk bo udzielam nawet lekcji Polakom ale gdzies tam w srodku czlowiek sie tego domaga choc wcale nie jest to potrzebne Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź ja bym sie skusila na ten certyfikat dla siebie samej zebys poczula sie lepiej a co do tabletek to ja bym nie ryzykowala jestes bardzo mloda a to silne leki do tego moga uzalezniac!! Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź mi sie nawet z domu wychodzic nie chce. powinnam byc w szkole a leze w lozku i nawet niee chce wyjsc do sklepu bo sie boje ze beda sie na mnie gapic i krzywo patrzec.. odczuwam tez lek przed zrobieniem czegos zle.. zlego postepowani.. boje sie kolejnej krytyki dlatego wole nie robic nic, nie mowic nic i nie pokazywac sie wsrod obcych lub znajomych. nawet z rodzinna nahblizsza nie chce mi sie rozmawiac bo uwazam ze i tak nie ma sensu.. Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź Bylam dzisiaj u lekarza rodzinnego. Opowiedzialam mu z grubsza co i jak i skierowal mnie do psychologa. Za tydzien mam pierwsza wizyte. Wachal sie miedzy psychiatra a psychologiem ale wybral psychologa bo szybciej odbywa sie caly proces/terapie niz u psychiatry i szybciej bedzie widac efekty_wedlug niego. A jutro mam rozmowe z psychologiem szkolnym. O 6 musze wstac aby na 8:30 zdarzyc ale jak co noc: nie moge zasnac. Mysle tylko o jutrze i ze nie chce sie pokazywac w szkole bo nie chce kontaktu z ludzmi ani spojrzen. Ale mam ta cholerna rozmowe ktora pewnie i tak nie da nic. Znajac siebie rano pewnie cos jeszcze wykabinuje i zadzwonie ze nie moge przyjsc. Znowu bede sie ukrywac przed starymi chodzac po miescie albo znowu ich oklamie ze wczesniej skonczyly sie lekcje _jak przyjapia mnie ze siedze w domu.. brzuch mnie boli, wszystkie paznokcie obgryzlam .. i... Zostalo mi chyba czekac. Kazdy dzien w szkole jest dla mnie jak na pozarcie lwow sie rzucic.. Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź sama tak naprawde podkopujesz dolek pod soba, sama sie krzywdzisz i nawet nie chcesz tego zmienic. Dlaczego to robisz? Nie wykrecaj sie tylko idz jutro do tego psychologa szkolnego a za tydzien do normalnego. Jak bedziesz zakladala, ze to Ci nic nie da, to faktycznie nie da, ale musisz wiedziec ze od takich spraw wlasnie jest psycholog i pomaga ludziom wyjsc naprawde z ciezkich problemow i chorob. Tylko zeby oczekiwac sukcesu, sama musisz w niego wierzyc i chciec tego sukcesu, wspolpracowac. Nie uciekaj przed problemami tylko staw im czoła Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Zgłoś odpowiedź Latwo sie mowi gdy jest sie optymista zyciowym Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość stara-baśń Zgłoś odpowiedź nie trzeba byc optymista po prostu uwierz w siebie. jestes inteligentna, mądra, atrakcyjna, jestes mloda, znasz dobrze ejzyk, rozwijasz sie - czemu chcesz to zaprzepascic? stracic cos jest latwo, z dnia na dzien cos mozna straci, gorzej jest zeby to odzyskac. Troche optymizmu nie zaszkodzi po prostu uwierz w siebie bo wg mnie chyba sie troche niedoceniasz. wydaje mi sie, ze sie poddalas, nabawilas jakichs lekow i stresow - niepotrzebnie. Masz swiat we wlasnych rekach, masz swietne perspektywy przed soba, uwierz w siebie!! Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość anoqq Zgłoś odpowiedź Ja jestem tez zamknieta w sobie z pewnego problemu mysle nawet o samobojs twie moim marzeniem jest umrzec wlaanie ide sie powiesic. Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość arekkk Zgłoś odpowiedź Zamknolem sie w sobie i nie potrawie sie otworzyc. Mam tak juz 10 lat po smierci mojego ojca. Ide skoczyc z wiezowca.))))) Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość bartek13 Zgłoś odpowiedź Jestem taki niesmialy ze nie potrawie spojrzec komus w oczy Nie ze nie chce ale sie wstydze. Przez niesmialosc duzo sie traci. Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość szymon45 Zgłoś odpowiedź Jestem zamkniety w sobie ide sie powiesic mam za duzo mie nie kocha po co zyc. Mam popelnic samobojstwo. Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi Gość gui Zgłoś odpowiedź Jazzy czlowiek ma problemy w zyciu no jest Ono trudne tez przezylam duzo cierpienia odeszlam od meza 2 raz ktory znecal sie psychicznie alcochol... ale zycie trwa I trzeba sie starac I probowac zeby coz zmienic no zycie mode byc piekne ale to my musimy walczyc ze zlymi myslami I sie nie czasami w zyciu jest ciezko podjac decyzje mi tez bylo ciezko ale man 29lat niemam dzieci no on now mogl misc i albo moglam zostac z nim i popasc w depresje i zyc w ciaglym strachu albo wyjechac i zyc w spokoju i wieze ze bede szesliwa:) Cytuj Udostępnij tę odpowiedź Odnośnik do odpowiedzi 17 lat i od pewnego czasu nie potrafię sobie ze sobą poradzić. Jestem coraz bardziej zamknięta w sobie. Pomimo tego, że mam dobrych przyjaciół, rozmowy, spotkania z nimi mnie męczą. Często jest tak, że fizycznie jestem wśród nich obecna, ale mentalnie jestem gdzieś indziej, zamknięta w swoim potrafię się dogadać z mam bezpodstawne ataki płaczu i najchętniej przesiedziałabym cały dzień w swoim wiem co się ze mną dzieje i jak sobie w tym poradzić.. 17 LAT ponad rok temu Współchorobowość w depresji Myślę, że rozmowa z psychologiem mogła by pomóc, również ważna jest tu ocena sytuacji czy jest to przejściowy stan związany z dojrzewaniem czy zaburzenia nastroju wymagające leczenia. Pozdrawiam. 0 Twoje samopoczucie psychiczne i fizyczne wskazuje na to, że coś niepokojącego się dzieje. Może to być np. depresja ale nie mogę tego stwierdzić, mogę tylko domyślać się. W takie sytuacji najlepszym wyjściem będzie rozmowa ze specjalistą, mam tu na myśli psychologa lub psychoterapeutę i rozpoczęcie może terapii. Nie czekaj, tylko działaj. Powodzenia 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy ataki płaczu to objaw depresji? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka Czy to są ataki paniki? – odpowiada Mgr Magdalena Waśko Dlaczego nie potrafię kontrolować płaczu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Jak sobie poradzić z tymi napadami płaczu? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka Dlaczego od lat borykam się z sytuacjami skrajnego płaczu i smutku? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Napady złego nastroju, poczucie pustki, potrzeba płaczu bez przyczyny i pesymizm – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Ataki paniki i płaczu po rozstaniu z partnerem – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz Zamknięcie się w sobie i brak radości z życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer Nerwica i ataki płaczu podczas kłótni z ojcem – odpowiada Mgr Kamila Drozd Chcę do mamy... Co się ze mną dzieje? Co mam robić? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper artykuły Chorobliwe zamknięcie w sobieChorobliwe zamknięcie w sobieJedna trzecia dzieci nie jest objęta fachową opieką W Krakowie mieszka ok. 300 dzieci autystycznych. Około jedna trzecia z nich nie jest objęta fachową opieką. Jedyny ośrodek szkolny dla takich dzieci znajduje się przy ul. Bałuckiego 6. Korzysta z niego ok. 20 dzieci. - Dla dzieci autystycznych brakuje miejsc w szkołach - twierdzą rodzice. Od dwóch lat rodzice walczą o utworzenie szkoły specjalnej dla dzieci autystycznych w budynku Samorządowego Przedszkola nr 14 przy ul. Żarnowej. - Na przekształcenie tej placówki w szkołę zgodziła się dyrektorka przedszkola. Takiej możliwości nie widzi jednak Wydział Edukacji UMK - twierdzą rodzice. - Zgodnie z sugestią Krajowego Towarzystwa Autyzmu uznaliśmy, że najlepszym wyjściem jest tworzenie klas specjalnych dla dzieci autystycznych w zwykłych szkołach - powiedział Lech Gawryłow, wicedyrektor Wydziału Edukacji UMK. Takie klasy projektowane są w w Szkołach Podstawowych nr 151 i 22. Oddziały dla dzieci autystycznych działają w Przedszkolach nr 14 i 122. W przyszłym roku ma zostać utworzona druga grupa dla dzieci autystycznych w Przedszkolu nr 14. Autyzm określany jest najczęściej jako zamknięcie się w sobie, utrata kontaktu ze społeczeństwem. Takie zaburzenie rozwojowe pojawia się we wczesnym dzieciństwie, przed upływem 30 - 36 miesiąca życia. Autyzm występuje u ok. 15 dzieci na 10 tys. urodzeń, 3 razy częściej u chłopców niż dziewczynek. Szacuje się, że w Polsce jest ponad 40 tys. osób z autyzmem. (AM)

chorobliwe zamkniecie sie w sobie